NASZE ŚWIADECTWA

"Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata" J6, 51

Aleksander Jakowiec

Nazywam się Aleksander Jakowiec, jestem szafarzem od 2004 r. Chciałbym opowiedzieć o łaskach jakich doświadczyłem rozdając w kościele i zanosząc do chorych Najświętszy Sakrament. Podając Komunię w kościele zawsze staram się pokazać ją osobie, której podaję i mówię „Ciało Chrystusa”. Czasami Bóg daje mi tę łaskę, że modlę się za osoby, którym udzielam Najświętszego Sakramentu. Patrząc na te osoby, proszę Boga by przez przyjęcie Ciała Chrystusa prawdziwie się z Nim spotkali. Może przez to rozdaję Komunię trochę wolniej ale mój proboszcz zawsze nas poucza aby się nie spieszyć, a wykonywać tę posługę godnie.

Brat szafarz z Mosiny

Jestem nadzwyczajnym szafarzem od 1999 roku. Chodziłem do kilku chorych. Dwa lata temu odszedł mój ojciec. Miałem tę możliwość, iż jedną z ostatnich komunii św. przyniosłem mu osobiście. Z mego doświadczenia mogę powiedzieć, iż nasza posługa ma podwójny wymiar. Obok cotygodniowego przynoszenia Ciała Pańskiego chorym (co jest wielką wartością, gdyż mogą w pełni uczestniczyć w Eucharystii niedzielnej), zauważyłem, iż moje wizyty u chorych są dla nich świętem nie tylko w wymiarze duchowym. Od ok. 3 lat uczęszczam między innymi do chorego z nowotworem kręgosłupa. Człowiek zasadniczo w sile wieku - mając pięćdziesiąt parę lat zachorował na tę nieuleczalną chorobę. Niegdyś czynny - aktywny narciarz, żeglarz, zaangażowany w prace na politechnice poznańskiej, dzisiaj przykuty jest do łóżka. Moje przyjście do niego to święto. Stara się wstać z łóżka na wózek inwalidzki, na sam moment przyjęcia Pana Jezusa wstaje z wózka aby oddać jak tyko może swą postawą fizyczną cześć przed Pańskim Ciałem. W modlitwie uczestniczy zawsze jego żona.

Mariusz Michalak

Otwarcie na potrzeby wspólnoty Kościoła
Moją posługę nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej należałoby zanalizować jako wzrastanie w wspólnocie Kościele.

Czesław Kośniewski

Stał się cud!

Przez co najmniej 2 ostatnie lata walczyłem z dolegliwością zwyrodnieniową stawów kolanowych. Diagnoza kilku lekarzy była jednoznaczna. Leczenie nie przynosiło oczekiwanej poprawy. Ból stawów nasilał się szczególnie podczas zginania kolan i przy klękaniu do tego stopnia, że bałem się, iż mogę się kiedyś przewrócić przy ołtarzu. Mimo to nie rezygnowałem z pełnienia posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii Św.

K. P

Stało się. W tym roku przeżyć mi przyszło maturę starszej Córki. Wmawiałem sobie, że to przecież Jej egzamin dojrzałości. Okazało się jednak, że wcale nie jest tak łatwo odciąć się od emocjonalnego współuczestniczenia w tym bądź co bądź rodzinnym wydarzeniu.
Powszechnie wiadomo, że bardzo ważne są pisemne potyczki maturzystów. W tych dniach media szeroko informowały o sytuacji w szkołach, ale i przed nimi, pokazując często rodziców "wspierających duchowo" swoje pociechy i spędzających długie godziny oczekiwania przed szkołami. Muszę

Pan Witold

Jak to bywa z wieloma ważnymi zdarzeniami w życiu człowieka, tak i moje posługiwanie jako nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej miało swoją „prahistorię”. Być może jego korzenie tkwią w zainteresowaniu ołtarzem, na który rodzice kazali mi patrzeć podczas Eucharystii, gdy byłem jeszcze dzieckiem. Wtedy zadawałem sobie pytanie, co takiego dzieje się tam, że wszyscy kierują swój wzrok w to miejsce. Z wiekiem przyszły odpowiedzi na to pytanie, co kilka lat inne, coraz głębsze, aż w końcu ukształtowała się świadomość, że ołtarz podczas Eucharystii jest „sceną”, na której każdorazowo rozgrywa się misterium odkupienia człowieka.