"O Szacunek Dla Eucharystii"

Przed wieloma laty w naszych kinach wyświetlano film pt. "Pieski świat". Jeśli ktoś oglądał ten film, to wie, że nie jest to film fabularny, lecz składanka filmowa składająca się z wielu filmów dokumentalnych przedstawiających najdziwniejsze miejsca i kultury zachowania się ludzi występujące na naszej ziemi. Nie pamiętam treści wszystkich odcinków, lecz jeden szczególnie utkwił mi w pamięci, ponieważ porusza istotę problemu z jakim pragnę się tu podzielić.

Kiedy w szpitalnej sali reanimacyjnej gasło doczesne życie mojej mamy, w drzwiach stanął kapłan, trzymający w rękach puszkę z Najświętszym Sakramentem. Przypuszczał, że nikt z bardzo ciężko chorych ludzi, w większości nieprzytomnych nie jest fizycznie zdolny do przyjęcia do swego serca Pana Jezusa.

Pewnego dżdżystego dnia, gdy po Mszy św. wychodziłem z Najświętszym Sakramentem do chorych, w kruchcie kościoła spotkałem starszą siostrę zakonną, która oddawszy cześć Jezusowi, przyglądała mi się, jak wkładam bursę z Nim pod kurtkę.

„Jaki pan jest szczęśliwy, że może przytulić Jezusa do swojego serca” – powiedziała do mnie.

Świadectwo nadzwyczajnego szafarza w drugim roku posługi.

Początek roku 2010 na jednym z poznańskich osiedli. Jak w każdą niedzielę świeccy roznoszą Komunię św. Tak się złożyło, że zanosiłem Najświętszy Sakrament do ponad 90-letniej pani, która była podczas wojny więźniem obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Kobieta mieszkała sama, straciła już mowę, ale dzięki wsparciu sąsiadki niczego jej nie brakowało. To niesamowite, kiedy obca osoba, sąsiadka, wspiera codziennie tę samotną kobietę, dotrzymując jej towarzystwa i co najistotniejsze w tym wszystkim, dba o to, by można było co niedzielę przynosić jej Komunię. Radość, jaka towarzyszyła starszej pani podczas tych spotkań, była wielka. Jednak w oczach sąsiadki przygotowującej nasze spotkania i towarzyszącej przy nabożeństwie, jakie odprawiałem, było coś bardzo niepokojącego. Z tygodnia na tydzień dostrzegałem ogromną zgryzotę w oczach kobiety. To nie była złość, bardziej pewnego rodzaju zazdrość, smutek, żal i tęsknota zarazem. Takiego zestawu emocji nie da się nie zauważyć, ale nie wiedząc wtedy, o co chodzi, poprzestałem na wymianie paru grzecznościowych zwrotów i umawianiu się na następny tydzień. To było wszystko, o czym mogliśmy rozmawiać.